මතක පින්සල.............

                                         

කවක් ගැබ වැද වදන් විළිලයි සිර වෙවී

ඇසක් රතු වෙත වෙරළු මල් හිත දිය නොවී

මලක් යැයි පෙම් බැන්ද කටුවට වසඟ වී

රළක් නොනගන සයුර ඉහිනා හිතවතී

ගිමත් කල් ඇඳි වසත් වත රැඳි පෙම් කවි

තිතක් අරගෙන කොමාවක් නුඹ හැදු හැටී

තතක් නොබිඳ ම වෙණ වැයූවෙක් ලොව නැතී

විසක් පුරවා විතක් මග කෙළවර ඇති

විරිත් නොමදැන මැවූ පද ළඟ පටලැවී

සඳක් බව නුඹ අමතක ද ළඟ තරු එළි

රැය ත් මිය යා යුතු යි ඉර ඇවිදින් යළි

ගෙනත් දේවි ද කවුරු බිම ලූ හසරැළි

සමු අරන් දුර ඇවිද ගොස් බර හදවතින්

තබා සී පැස කාලයේ සෙවණැලි මතින්

මතක පින්සල රැගෙන දවසක සෙනෙහසින්

අඳිමි අහසෙහි බිඳුණු බඳුනක රුව සෙමින්